Guante

El guante ye una prinda, que la so finalidá ye abrigar les manes, o protexeles de golpes, rayones, calor estremo o una sustancia dañible.

Esiste una lleenda griega que cunta que mientres Afrodita, la diosa del amor y la guapura, escorría a Adonis nos montes, mancóse les manes con unos escayos. Los trés Gracies, en cuanto oyeron el so llamentos socorrer y xunieron unes tires delgáu y llixeru qu'afixeron a les manes de la diosa.

Sicasí, comprobóse que muncho primero que los griegos, los habitantes del Norte, espuestos a los grandes fríos tuvieron la necesidá de protexer les sos manes contra los rigores de la nieve, el xelu y los vientos polares.

El célebre xeneral ya historiador ateniense Xenofonte afirmó que los perses, usaben mitones. L'usu d'esti accesoriu taba bien espublizáu ente otros pueblos d'Asia Menor, y tanto etruscos como exipcios conocíen el so usu na antigüedá. Ente los habitantes del Nilo teníen un calter especial una y bones-y los consideraba atributos del faraón, a quien se suponía d'orixe divín.

Nos pugilatos, los romanos usaben un tipu de guantes que pueden considerase'l predecesores de los actuales guantes de boxéu. Yeren una especie de manoples armaes con correes llamaes cestos, que nel so interior teníen laminuques de plomu pa dar un golpe más enérxicu.

Nel sieglu IV, pa los caballeros el guante foi un artículu de luxu, símbolu d'elegancia y distintivu de casta. Mientres la Edá Media, l'armadura de los fidalgos incluyía manoples d'aceru. Nesa dómina la tradición y l'etiqueta nun dexaben l'usu de guantes nes dames. Tamién fueron un símbolu de la invistidura feudal, un testimoniu de ennoblecimiento dau por un emperador o por un rei.

En dellos testos del sieglu XII, como'l Cantar de Roldán, el guante desempeño un papel importante, yá que apurrir un guante a un home yera lo mesmo que confia-y una misión.

Escontra'l sieglu IX, les muyeres empezaron a usar guantes. Los fabricantes emplegaron diversos materiales pa igualos y diéron-yos interesaes formes. N'el so realización usaron toa clase de pieles y teles, tales como terciopelu, gamuza, coneyu, corderu, cabritilla, foína, llondra, perru, llobu, foín, gatu, llebre, venáu y búfalu. Tamién s'engalanaron con botones, encaxes, perlles y piedres precioses.

Nos sieglos XII y XIII, Italia, Francia y España anduvieron a la tema na industria del guante. Fabricáronse guantes arumaos con aceite de xazmín, ámbare, aceite de cedru, azahar y rosa, que tuvieron de moda mientres enforma tiempu.

Ente los homes, la idea del retu acomuñábase siempres al actu de refundiar el guante.

Na Edá Media nun se dexaba qu'una persona tuviera les sos manes enguantadas en presencia d'un superior.

En miniatures de los sieglos XIV y XV, pudiéronse reparar personaxes colos guantes na mano. L'usu del guante algamó'l so apoxéu a fines de la Edá Media. Los llamaos guantes llitúrxicos constituyíen parte de los ornamientos que s'apurríen al nuevu obispu nel momentu de la so consagración. Estos guantes empezaron a usase antes del sieglu XII, y llevaben nel envés un bordáu d'oru que representaba una cruz, un corderu pascual, un monograma o otru símbolu rellacionáu col cultu.