Sklavemancipo

En la antikva Romo, estis sklavemancipo, en latino manumissio, la procezo liberigi sklavon, pere de kio ĝi iĝis ekssklavo. Tiu estis ofta praktiko en Romio laŭlonge de ĝia historio. Sklavo, pro ŝato, plenumitaj favoroj, meritoj, personaj kvalitoj, bona volo de la posedanto, povis iĝi ekssklavo kaj eĉ akceptita kaj aligita en la altan romian socion, kiel okazis ĉe kelkaj imperiaj ekssklavoj, kiuj per la sistemo de socia promocio, same kiel pro siaj esceptaj riĉecoj aŭ kapabloj, atingis la pinton de la soica ŝtuparo eĉ plenumante politikajn postenojn pere de la apogo de la romia aristokrataro. Ple ofta ĉiuokaze estis ke oni plue konsideru ilin servistoj, sen forgesi iliajn pasintrecojn, kaj la plej granda parto de ekssklavoj simple nur supreniris po unu ŝtupon en la romia socia tavoligo, ekformante parton de la plebo pro kio ili devis vivteni sin per sia laboro, pro kio muktaj el ili plue laboris por siaj iamaj posedantoj, nun nomitaj patronoj.

La sukcesaj sklavoj povis akumuli sufiĉe da mono por aĉeti sian liberecon aŭ rekte esti liberigitaj pro plenumitaj servoj. La sklavemancipo (sklavliberigo) iĝis tiom ofta ke, en la 2-a jarcento, leĝo limigis la nombron de sklavoj kiujn posedanto rajtas liberigi.[1]

  1. Bradley, Keith (1994). Slavery and Society at Rome. Cambridge University Press., paĝo 10

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne