MP3

MPEG-1 ili MPEG-2 audio sloj III,^[1] češće poznat kao MP3, jeste zvučni format za digitalni zvuk koji koristi oblik kompresije sa gubitkom podataka. Ovo je uobičajen zvučni format za korisnički zvučni streaming ili pohranjivanje, kao i de facto standard digitalnog zvučnog sažimanja za prijenos i plejbek muzike na većini digitalnih izvođača zvuka.

Korištenje kompresije sa gubitkom podataka dizajnirano je da uveliko smanji količinu podataka potrebnih za predstavljanje zvučnog snimka koji i dalje zvuči kao vjerodostojna reprodukcija originalnog nekompresiranog zvuka za većinu slušaoca. Datoteka MP3 koja se kreira koristeći podešenja od 128 kbit/s rezultirat će u datoteci koja je oko 1/11 veličine CD datoteke kreirane iz originalnog zvučnog izvora (44.100 uzoraka po sekundi × 16 bita po uzorku × 2 kanala = 1.411.200 bita/s;^[2] MP3 kompresiran na 128 kbit/s: 128.000 bit/s (1 k = 1.000, ne 1024, jer je ovo brzina prijenosa; omjer: 1.411.200/128.000 = 11,025). MP3 datoteka može također biti konstruirana pri višim i nižim brzinama prijenosa, sa višim ili nižim rezultatima kvaliteta.

Kompresija vrši smanjenje preciznosti na nekim dijelovima zvuka koji se smatraju da su izvan opsega čula kod većine ljudi. Ova metoda se obično smatra kao percepcijsko kodiranje.^[3] Ona koristi psihoakustične modele radi odbacivanja ili smanjenja preciznosti komponenata koje su dostupne ljudskom sluhu, a onda snima preostale informacije u efektivnom načinu.

MP3 je dizajniran od strane Moving Picture Experts Group (MPEG) kao dio njihovog MPEG-1 standarda koji je kasnije proširen u MPEG-2 standard. Prva podgrupa za zvuk bila je formirana od strane nekoliko timova inženjera u ustanovama: Fraunhofer IIS, Univerzitet u Hannoveru, AT&T-Bell Labs, Thomson-Brandt, CCETT i ostalim.^[4] MPEG-1 Audio (MPEG-1 dio 3), koji je uključen u MPEG-1 zvučni sloj I, II i III, prihvaćen je kao nacrt odbora ISO/IEC standarda 1991,^[5][6] finaliziran 1992.^[7] i objavljen 1993. (ISO/IEC 11172-3:1993^[8]). Unazad kompatibilni MPEG-2 zvuk (MPEG-2 dio 3) sa dodatnim brzinama prijenosa i brzina uzoraka objavljen je 1995. (ISO/IEC 13818-3:1995).^[9][10]

1. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom rfc5219
2. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom CD Audio
3. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom Jayant1993
4. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom Chiariglione
5. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom cd-1991
6. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom neuron2-cd-1991
7. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom dis-1992
8. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom 11172-3
9. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom 13818-3
10. ^ Greška kod citiranja: Nevaljana oznaka <ref>; nije naveden tekst za reference s imenom mpeg-audio-faq-bc