Zen

Zen Bodhidharma meditando. Xilografía impresa por Yoshitoshi, 1887. Nome xaponés Rōmaji Zen Hiragana ぜん Kanji 禪 Nome chinés Mandarín Hanyu Pinyin Chán Mandarín segundo Wade-Giles Ch'an Cantonés Sim3 Wu Zeu [zø] Chinés tradicional 禪 Chinés simplificado 禅 Nome coreano McCune-Reischauer Sŏn Hangul 선 Hanja 禪 Nome sánscrito Romanización Dhyāna Devanágari ध्यान Nome pāli Romanización Jhāna Devanágari झान Nome vietnamita Quốc ngữ Thiền Hán tự 禅

Este artigo amosa escritos chineses. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

O zen (en chinés: 禪, pinyin: Chán, en chinés medio: dʑjen) é unha escola do budismo mahāyāna que xurdiu na China durante a dinastía Tang como Chán. Foi fortemente influenciado polo taoísmo, e desenvolveuse como un estilo chinés do budismo. Dende a China, o Chán espallouse polo sur cara a Vietnam, ó nordeste a Corea e ó leste ó Xapón, onde pasou a coñecerse como zen xaponés.^[1]

O zen céntrase na práctica rigorosa da meditación, o coñecemento da natureza de Buda, e a expresión deste coñecemento na vida diaria, especialmente para o beneficio doutros.^[2][3] Por iso, pon menos énfase no coñecemento de sutras e a doutrina,^[4][5] favorecendo o entendemento a través de zazen e a interacción cun mestre consumado.^[6]

O ensino do zen inclúe varias fontes de pensamento Mahāyāna, especialmente Yogācāra, os Sutras Tathāgatagarbha e a Huayan.^[7][8] A literatura Prajñāpāramitā^[9] e, en menor grao, Madhyamaka, tamén tiveron influencia na conformación da "lingua paradóxica" da tradición zen.

1. ↑ Harvey 1995, p. 159–169.
2. ↑ Yoshizawa 2009, p. 41.
3. ↑ Sekida 1989.
4. ↑ Poceski n.d.
5. ↑ Borup 2008, p. 8.
6. ↑ Yampolski 2003a, p. 3.
7. ↑ Dumoulin 2005a, p. 48.
8. ↑ Lievens 1981, p. 52–53.
9. ↑ Dumoulin 2005a, p. 41–45.