Lingua Lusitana

Lingua Lusitana
português
IPA: [ puɾtu'geʃ ~ poɾtu'ges ]
Taxinomia:
Locutores: 230 000 000 – 290 000 000
Sigla: 1 pt, 2 por, 3 por
Status publicus
Officialis Portugallia, Angolia, Brasilia, Guinea Bissaviensis, Insulae Sancti Thomae et Principis, Macaum, Mozambicum, Promontorium Viride, Timoria Orientalis, necnon Unio Europaea
Privata permultae civitates
Litterae:
Scriptura: Latina
Procuratio: Institutum Internationale de Lingua Portugallica (IILP)

Communitas de Patriis Linguae Portugallicae (CPLP)

Lingua Lusitana[1][2][3] seu Lusitanica,[4] sive Portugallica,[5] est lingua Indoeuropaea familiae Romanicae subiuncta. "Extremus flos Latii, incultus pulcherque" appellatur in "Lingua Lusitana," poemate Olavi Bilac (1865–1918), Brasiliensis Parnassisticae scholae poetae.

  1. Pereira 1672: vide bibliographiam nostram.
  2. Paulinus Bartholomaeus, Vyacarana (1904) p. xix, nota n, ad fin.
  3. "Nobilissima lingua Lusitana": Manoel Severim de Faria in O instituto vol. 1 (1853), p. 253 (Textus apud Google Books).
  4. Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus p. 200
  5. Everhardi Ottonis Primae Lineae Notitiae rerum publicarum (1726).

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne