Back Batalla de Fort Sumter AN معركة فورت سمتر Arabic Batalla de Fort Sumter AST فورت سامتر دؤیوشو AZB Emgann Fort Sumter Breton Batalla de Fort Sumter Catalan Angriff auf Fort Sumter German Μάχη του Φορτ Σάμτερ Greek Battle of Fort Sumter English Batalo de Fort Sumter Esperanto
| Aanval op Fort Sumter | ||||
|---|---|---|---|---|
| Onderdeel van de Amerikaanse Burgeroorlog | ||||
| ||||
Bombardement van Fort Sumter, 1861.
Perine, George Edward, 1837-1885, etser. | ||||
| Datum | 12-13 april 1861 | |||
| Locatie | Charleston County, South Carolina | |||
| Resultaat | Zuidelijke overwinning | |||
| Strijdende partijen | ||||
| ||||
| Leiders en commandanten | ||||
| ||||
| Troepensterkte | ||||
| ||||
| Verliezen | ||||
| ||||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
De Aanval op Fort Sumter vond plaats van 12 april tot 13 april 1861 nabij Charleston, South Carolina. Het bombardement en de overgave van Fort Sumter vormden het begin van de Amerikaanse Burgeroorlog.
Kort na de overwinning van Lincoln in de Amerikaanse presidentsverkiezingen 1860 had South Carolina zich afgescheiden. In februari 1861 volgden nog eens zes Zuidelijke staten. Op 7 februari 1861 stelden de zeven staten een voorlopige grondwet op, naar het voorbeeld van grondwet van de V.S. Ze verenigden zich in de Geconfedereerde Staten van Amerika. De stad Montgomery, Alabama werd als tijdelijke hoofdstad gekozen. Er werd een vredesconferentie georganiseerd in Washington om de geschillen tussen de twee partijen op te lossen, maar deze mislukte. De acht andere staten die slaven hadden, weigerden zich af te scheiden van de Verenigde Staten. Alle Noordelijke forten binnen de grenzen van de Confederatie werden ingenomen, maar Fort Sumter en drie andere forten vormden hierop de uitzondering. President Buchanan protesteerde tegen de inname van de forten. Hij zorgde echter niet voor een militair antwoord, uitgezonderd de mislukte poging om het fort te bevoorraden via het schip Star of the West.[1] De gouverneurs van Massachusetts, New York, en Pennsylvania waren ondertussen discreet begonnen met het aankopen van wapens en het trainen van militie-eenheden.
Op 4 maart 1861 werd Abraham Lincoln beëdigd als president. In zijn Inaugurele rede stelde hij dat iedere afscheiding van de Verenigde Staten van Amerika nietig was omdat de grondwet als een bindend contract gold.[2] Hij stelde ook dat hij niet van plan was om de Zuidelijke staten militair aan te vallen en dat hij de bestaande slavernij ook niet wilde beëindigen, maar dat hij de Noordelijke bezittingen zou verdedigen. Hij eindigde zijn toespraak met de oproep om de Unie te herstellen.[3]
Er werden Zuidelijke delegaties naar Washington gestuurd met een voorstel tot vrede tussen Noord en Zuid. De Zuidelijken wilden de veroverde bezittingen vergoeden. Lincoln verwierp elke onderhandeling omdat hij de Confederatie niet erkende. Het sluiten van een overeenkomst zou impliciet betekenen dat Lincoln de Confederatie als onafhankelijke staat erkende. De minister van Binnenlandse Zaken, William Seward voerde evenwel toch indirecte onderhandelingen die uiteindelijk mislukten.[4]
Fort Sumter in Charleston, South Carolina was een van de vier forten die nog niet veroverd was door de Zuidelijken. Lincoln wilde het fort koste wat het kost behouden. Hij stuurde ongewapende schepen om het fort van voorraden te voorzien. De Zuidelijke president Jefferson Davis gaf het bevel aan Zuidelijke troepen onder leiding van generaal P.G.T. Beauregard om het fort op 12 april te bombarderen om het tot overgave te dwingen, hetgeen geschiedde. De Noordelijke staten schaarden zich alle achter Lincoln. Hij riep op om de forten te heroveren en de Unie te bewaren. Voorlopig werden er 75.000 vrijwilligers opgeroepen voor een periode van 90 dagen.[5] In de voorgaande maanden hadden verschillende gouverneurs hun milities getraind. Hun troepen kwamen de volgende dag in beweging.[6]
De staten Tennessee, Arkansas, North Carolina en Virginia weigerden troepen te sturen tegen het Zuiden. Ook zij scheidden zich af en voegden zich bij de Zuidelijke Confederatie. De haven van Charleston zou voor de rest van de oorlog in Zuidelijke handen blijven, maar werd door de Noordelijke marine zo veel mogelijk geblokkeerd. Op 5 april 1865 werd de haven uiteindelijk heroverd door Noordelijke eenheden.