Blaasinstrument

Een blaasinstrument is een muziekinstrument waarmee geluid voortgebracht wordt door lucht te blazen in of over het instrument. De toon ontstaat doordat de lucht die geblazen wordt in of over het mondstuk aan het ene uiteinde van een resonator, meestal een klankbuis, de luchtkolom in de resonator in trilling brengt. De effectieve lengte van de resonator bepaalt, samen met de blaastechniek, de toonhoogte van de voortgebrachte toon. Bij de meeste blaasinstrumenten kan de effectieve lengte van de resonator door de speler beïnvloed worden door middel van gaten, een uitschuifbare buis, kleppen of ventielen, of een combinatie hiervan.

Veruit de meeste blaasinstrumenten worden gerekend tot de aerofonen, uitzondering is bijvoorbeeld de kazoo. Lang niet alle aerofonen zijn echter blaasinstrumenten, zoals de accordeon of het pijporgel. Bij de blaasinstrumenten horen ook de meeste doedelzakken, behalve de uilleann pipes.

Het op de juiste manier aanblazen van een blaasinstrument is essentieel voor een goede toon en klank. Voor het blazen is vaak een zekere druk nodig, de ademsteun genoemd, en het op de juiste manier gebruiken van de lippen om de luchtstroom te sturen of tot trilling te brengen, de embouchure genoemd. Er zijn verschillende ademhalingstechnieken, maar de techniek die geadviseerd wordt is de middenrifademhaling. Er zijn ook bespelers van blaasinstrumenten die gebruikmaken van circulaire ademhaling. Hierbij is het mogelijk om tegelijkertijd door te spelen en adem te halen.

In de westerse cultuurmuziek zijn er specifiek orkesten, die hoofdzakelijk uit blaasinstrumenten bestaan, zoals het harmonieorkest, de fanfare en de brassband, naast slagwerk en soms een snaarinstrument (harp, contrabas).