Dwangarbeid

Dwangarbeid is arbeid die mensen verrichten onder bedreiging van straf, tegen hun wil. Deze definitie is in 1930 vastgelegd door de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO). Hierbij werd tevens vastgelegd dat militaire dienstplicht en werk tijdens detentie niet onder dit begrip vallen. Binnen Europa is een verbod op dwangarbeid opgenomen in artikel 4 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden. In Nederland is het verbod op dwangarbeid vastgelegd in artikel 19 van de Grondwet.

Volgens het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens worden volgende zaken niet als “dwangarbeid of verplichte arbeid“ in de zin van dit artikel beschouwd:

(a) elk werk dat gewoonlijk wordt vereist van iemand die is gedetineerd overeenkomstig de bepalingen van artikel5 van dit Verdrag, of gedurende zijn voorwaardelijke invrijheidstelling;

(b) elke dienst van militaire aard of, in het geval van gewetensbezwaarden in landen waarin hun gewetensbezwaren worden erkend, diensten die gevorderd worden in plaats van de verplichte militaire dienst;

(c) elke dienst die wordt gevorderd in het geval van een noodtoestand of ramp die het leven of het welzijn van de gemeenschap bedreigt;

(d) elk werk of elke dienst die deel uitmaakt van normale burgerplichten.^[1]

1. ↑ https://www.echr.coe.int/documents/d/echr/convention_nld