Japanse tuin

Een Japanse tuin (Kanji: 日本庭園, nihon teien) is een tuin in traditioneel Japanse stijl. Ze komen voor bij privé stukjes grond, wijken, stadsparken, Boeddhistische tempels en bij landschapskenmerkende gebouwen zoals oude kastelen.

Het concept van de Japanse tuin is afgeleid van de Chinese tuin en werd samen met het Taoïsme in Japan geïntroduceerd. De eerste Chinese tuinen werden rond 700 na Chr. in Japan aangelegd. In de eeuwen hierna maakte deze manier van tuinontwerpen haar eigen ontwikkeling door. Het idee van hoe een zo'n tuin eruit zou moeten zien bereikte haar huidige vorm in de Edoperiode.

Het idee achter de Japanse tuin is dat een geperfectioneerd, natuurlijk ogend landschap wordt aangelegd. De bezoeker ziet heuvels, bomen, mos, watervallen, rotsen, eilandjes en bruggen. In het water zijn vaak koi-vissen en schildpadden te vinden. De tuinen zijn bedoeld voor wandelingen en contemplatie. In veel tuinen zijn lantaarns geplaatst, die meestal van steen zijn en verdekt opgesteld. Bij een wandeling zijn steeds andere onderdelen van de tuin te zien.

Japanse tuinen vergen veel onderhoud, wat echter niet benadrukt wordt. De plek van elke schijnbaar lukraak geplaatste steen of boom is weloverwogen. De tuin wekt de indruk dat deze natuurlijk is ontstaan. In veel tuinen is een theehuis te vinden.