Semieten

De Semieten zijn de vele klassieke en hedendaagse Semitisch sprekende volkeren die leefden en leven in het huidige Midden-Oosten, Ethiopië, Eritrea. De term werd in 1781 geïntroduceerd door de Duitse historicus August Ludwig Schlözer.^[1] Hij verwees hiermee naar Sem, een van de drie zonen van Noach. Volgens de volkenlijst van Genesis kreeg Sem op zijn beurt vijf zonen. In de 1e eeuw schreef Flavius Josephus over een legendarisch, apocrief verhaal waarin wordt beweerd dat de zonen van Sem de stamvaders waren van de Arameeërs, Elamieten, Assyriërs, Chaldeeën, Lydiërs en bewoners van de Levant.^[2]

In de oudheid beriepen vele stammen in het Midden-Oosten zich op afstamming van Sem.^[bron?] Het wetenschappelijke gebruik van de term heeft echter betrekking op de taalgroep, en bij uitbreiding op culturele en etnische groepen. Naar hedendaagse inzichten, die vanuit een sterke interdependentie tussen taalgebruik en cultuur vertrekken, wordt de term Semieten ook wel gebruikt bij etnische en culturele beschrijvingen. Die kan dus verwijzen naar de oude bevolkingsgroepen in het Midden-Oosten, zoals Arameeërs, Akkadiërs, Feniciërs, Hebreeën en Arabieren en hun afstammelingen.

1. ↑ Johann Gottfried Eichhorn (1781), Repertorium für biblische und morgenländische Literatur, vol. VIII, p. 161
2. ↑ Flavius Josephus: Oude geschiedenis van de Joden 1.6.4