Spaanse Successieoorlog

Spaanse Successieoorlog
Onderdeel van de oorlogen van koning Lodewijk XIV van Frankrijk
De Zilvervloot valt in Brits-Staatse handen na de Slag bij Vigo
Datum	1701–1713
Locatie	Europa en Noord-Amerika
Resultaat	Vrede van Utrecht (1713) Vrede van Rastatt (1714)
Casus belli	vereniging van Franse en Spaanse bezittingen, Franse streven naar natuurlijke oostgrens (Rijn en Alpen)
Strijdende partijen
Habsburgse rijk Republiek Engeland (1701-06) Schotland (1701-06) Groot-Brittannië (1707-14) Pruisen Portugal Aragón Savooie Frankrijk Spanje Beieren Kuruc Hertogdom Mantua
Leiders en commandanten
Prins Eugène van Savooie Markgraaf van Baden Graaf van Starhemberg Hertog van Marlborough Markies van Ruvigny Nassau-Ouwerkerk Graaf van Albermarle Markies das Minas Victor Amadeus II van Sardinië Hertog van Villars Hertog van Vendôme Hertog van Boufflers Hertog van Villeroi Graaf van Tessé Hertog van Berwick Maximilian II Emanuel Markies van Villadarias Frans II Rákóczi
Troepensterkte
232.000[1] Frankrijk 373.000[2]

De Spaanse Successieoorlog (1701–1713) was een oorlog van verschillende Europese mogendheden (de "Grote Alliantie") tegen onder andere het koninkrijk Frankrijk en het Spaanse Rijk. De Geallieerden slaagden in hun opzet: ze verhinderden dat deze twee rijken geregeerd werden door Lodewijk XIV van Frankrijk.

1. ↑ het Heilige Roomse Rijk (90.000), Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden (60.000 + 42.000 garnizoenstroepen) en Engeland (40.000). Kleinere Duitse bondgenoten niet meegerekend
2. ↑ ±255.000 Franse soldaten. Beierse, Spaanse en Savooiaanse troepen niet meegeteld.