Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz

Adam Mickiewicz, fot. Jan Mieczkowski
Imię i nazwisko	Adam Bernard Mickiewicz
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1798 Zaosie lub Nowogródek
Data i miejsce śmierci	26 listopada 1855 Stambuł
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	literatura piękna
Epoka	romantyzm
Ważne dzieła
Pan Tadeusz Dziady Oda do młodości Romantyczność Sonety krymskie Reduta Ordona
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Poraj
Rodzina	Mickiewiczowie
Ojciec	Mikołaj Mickiewicz
Matka	Barbara Majewska
Żona	Celina Szymanowska
Dzieci	Maria, Helena, Władysław, Józef, Aleksander, Jan
Rodzeństwo	Franciszek, Aleksander, Jerzy, Antoni

Adam Bernard Mickiewicz (ur. 13 grudnia^?/24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku^[a][1][2], zm. 26 listopada 1855 w Stambule^[3]) – polski poeta, działacz polityczny, publicysta, tłumacz, filozof, działacz religijny, mistyk, organizator i dowódca wojskowy, nauczyciel akademicki.

Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (zaliczany do grona tzw. trzech wieszczów) oraz literatury polskiej^[4][5], a nawet za jednego z największych na skalę europejską^[6]. Określany też przez innych jako poeta przeobrażeń^[7] oraz bard słowiański^[8].

Członek i założyciel Towarzystwa Filomatycznego, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców dramatu romantycznego w Polsce^[9], zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do Byrona i Goethego^[10][11]. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury słowiańskiej w Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Narodowy poeta Polski, Litwy i Białorusi. Działacz niepodległościowy, organizator polskich oddziałów do walki z Rosją, bonapartysta.

Jego dzieła L’Église officielle et le messianisme oraz L’Église et le Messie umieszczone zostały w Indeksie ksiąg zakazanych Kościoła katolickiego (index librorum prohibitorum) dekretami z 1848^[12].