Syria i Liban

Francuski Mandat Syrii

Mandat français en Syrie
الانتداب الفرنسي على سوريا ولبنان

1920–1946
Flaga Godło
Język urzędowy	francuski, arabski
Stolica	Damaszek
Status terytorium	terytorium mandatowe
Zależne od	Francji
mandat francuski	25 kwietnia 1920
Data likwidacji	17 kwietnia 1946
Religia dominująca	islam, chrześcijaństwo (głównie na terenie Libanu)

Mandat Syrii i Libanu – terytorium mandatowe utworzone przez Ligę Narodów po I wojnie światowej, po podziale prowincji pokonanego Imperium Osmańskiego. W ciągu dwóch lat po zakończeniu działań wojennych, co miało miejsce w 1918, Francja i Wielka Brytania dokonały podziału dawnych prowincji osmańskich na Bliskim Wschodzie, na swoje strefy wpływów. Była to realizacja umowy Sykes-Picot zawartej jeszcze w trakcie wojny, 6 maja 1916. Wielkiej Brytanii przypadły Mezopotamia (Irak) i południowa część Wielkiej Syrii (Palestyna). Francja miała kontrolować część Wielkiej Syrii (konkretnie: dzisiejsze Liban, Syria i turecka prowincja Hatay).

Kontrola Francji i Wielkiej Brytanii nad tymi terytoriami została zalegalizowana poprzez system mandatowy Ligi Narodów. Mandaty były nadawane w latach 20. Francja otrzymała mandat syryjski, przyznający jej tereny Wielkiej Syrii (poza tymi, które przypadły Brytyjczykom) 29 września 1923.

Francuska władza na terytoriach mandatu syryjskiego trwała do 1943, kiedy to doszło do powstania dwóch niepodległych państw – Syrii i Libanu. Hatay zaś, został przyłączony do Turcji już w 1939, na podstawie referendum. Ostatnie francuskie wojska opuściły tereny mandatu w 1946.