Teologia fundamentalna

Teologia fundamentalna — dział teologii chrześcijańskiej szukającej argumentów za zasadnością wiary chrześcijańskiej (por. 1 List Piotra 3,15). Jej zadaniem jest ukazać wzajemne dopełnianie się poznania wiary i refleksji filozoficznej, ukazując jak niektóre twierdzenia wiary mogą być odkryte także drogą samodzielnej refleksji rozumowej, np. naturalne poznanie Boga, uwiarygodnienie i odróżnienie Objawienia judeo-chrześcijańskiego od innych zjawisk, możliwość wyrażenia w języku rzeczywistości przekraczającej zwykłe ludzkie doświadczenia^[1]. Stanowi ogólne podstawy metodologiczne dla teologii, w przeszłości określana jako: apologetyka, propedeutyka, dogmatyka ogólna, teologia filozoficzna. W zakres teologii fundamentalnej wchodzą traktat o objawieniu, o wierze, chrystologia fundamentalna, eklezjologia.

Według definicji Jerzego Cudy teologia fundamentalna jest teologiczną nauką zainteresowaną motywami i możliwościami prowadzenia konstruktywnego dialogu z rozumno-wolną aktywnością człowieka. Celem tego dialogu jest wiarygodne ukazanie konieczności uwzględnienia chrześcijańskiego objawienia w poznaniu i realizacji prawdy (tożsamości) ludzkiego życia.