Wojna krymska

Wojna krymska
Ilustracja
Oblężenie Sewastopola
Czas

16 października 1853 – 30 marca 1856

Miejsce

Półwysep Krymski, Bałkany, Morze Czarne, Morze Białe, Morze Bałtyckie i Ocean Spokojny

Przyczyna

wkroczenie wojsk rosyjskich do tureckich księstw naddunajskich: Mołdawii i Wołoszczyzny

Wynik

zwycięstwo Imperium Osmańskiego, Wielkiej Brytanii, Francji i Sardynii

Strony konfliktu
Imperium Osmańskie
Wielka Brytania
(od 1854)
II Cesarstwo Francuskie
(od 1854)
Królestwo Sardynii
(od 1855)
Księstwo Nassau
Wsparcie:
Cesarstwo Austriackie
Imamat Kaukaski
Czerkiesja
Księstwo Abchazji
Imperium Rosyjskie
Księstwo Czarnogóry
Księstwo Megrelii
ochotnicy bułgarscy i kurdyjscy
Wsparcie:
Grecja
Dowódcy
Abdülmecid I
Omer Pasza
Antoni Aleksander Iliński
Abdülkerim Nadir Pasha(inne języki)
Napoleon III
Armand Jacques Leroy de Saint-Arnaud(inne języki)
François Certain de Canrobert
Aimable Pélissier
Joseph-Décius-Nicolas Mayran(inne języki)
François Achille Bazaine
Patrice de Mac Mahon
George Hamilton-Gordon
FitzRoy Somerset
Fenwick Williams(inne języki)
Camillo Cavour
Alfonso Ferrero La Marmora
Mikołaj I
Aleksandr Mienszykow
Paweł Nachimow
Wasilij Zawojko
Nikołaj Murawiow-Amurski(inne języki)
Jefimij Putiatin(inne języki)
Władimir Istomin
Jegor Tołstoj(inne języki)
Michaił Gorczakow
Piotr Gorczakow
Siły
ok. 300 tys. Francuzów,
ok. 250 tys. Brytyjczyków,
ok. 165 tys. Turków,
ok. 10 tys. Sardyńczyków
ok. 700 tys. Rosjan[1]
ok. 4 tys. Bułgarów,
2 tys. Czarnogórców,
ok. 1 tys. Greków
Straty
Zabici, zaginieni i ofiary chorób:
ok. 95 tys. Francuzów,
ok. 45 tys. Turków,
ok. 22 tys. Brytyjczyków,
ok. 2,2 tys. Sardyńczyków
Zabici, zaginieni, ofiary chorób i ranni:
ok. 522 tys.[2][3] z czego zabici 60 tys.[4] – 110 tys.[5][6]
brak współrzędnych

Wojna krymska – wojna między Imperium Rosyjskim a Imperium Osmańskim i jego sprzymierzeńcami, tj. Wielką Brytanią, Francją i Królestwem Sardynii, toczona w latach 1853–1856.

Wojnę wywołała rosyjska ekspansja, a Rosja przegrała ją w wyniku starcia się ze sprawnymi i dobrze wyposażonymi technicznie armiami państw zachodnich oraz w wyniku wewnętrznej korupcji i kradzieży w administracji cywilnej i wojskowej. Dodatkowo broniący się na Krymie Rosjanie ponieśli większe straty w ludziach od atakujących, co dowiodło dużych dysproporcji w umiejętności organizacji działań wojennych. Był to pierwszy konflikt zbrojny mocarstw europejskich od czasów napoleońskich. Łącznie poległo i zmarło z powodu ran 500 tysięcy żołnierzy[7]. Mocarstwa zachodnie osiągnęły czasowe zahamowanie rosyjskiej ekspansji w kierunku Bałkanów oraz zapobiegły upadkowi Imperium Osmańskiego, który nastąpił dopiero w następnym stuleciu. Konflikt ten był przełomowy w historii wojen: po raz pierwszy tak wielki wpływ na pole walki miały nauka i technika[8].

  1. Военная Энциклопедия, М., Воениздат 1999, Tom 4, s. 315.
  2. Военная Энциклопедия, М., Воениздат 1999, Tom 4, s. 317.
  3. The Osprey Companion to Military History, R Cowley and G Parker (eds.), Osprey Publishing, 1996, ISBN 1-85532-663-9, s. 116.
  4. Royle. The Books „Crimea” and The Great crimean war”.
  5. John Sweetman, Crimean War, Essential Histories 2, Osprey Publishing, 2001, ISBN 1-84176-186-9, p.89.
  6. Clive Pointing, The Crimean War: The Truth Behind the Myth, Chatto & Windus, London, 2004, ISBN 0-7011-7390-4, s. 344.
  7. Andrzej Chwalba Historia powszechna. Wiek XIX, wyd. 2009 r., s. 337–339.
  8. Historia sztuki wojennej. Od starożytności do czasów współczesnych, pod redakcją Geoffreya Parkera, wyd. 2008, s. 243–245.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne