Gajeva latinica

Gajeva latinica ili gajica, varijanta latiničnog pisma koju je razvio hrvatski lingvista Ljudevit Gaj u prvoj polovini 19. vijeka, najpre za potrebe standardizovanja hrvatskog jezika i ujedinjenja Hrvata preko jednog književnog jezika za vreme hrvatskog narodnog preporoda u borbi protiv mađarizacije, a u ozračju istog preporoda u ilirskom pokretu.

Objavljena je 1830. godine u knjizi pod naslovom "Kratka osnova Horvatsko-Slavonskoga pravopisanja". Kasnije je lingvista Đuro Daničić pred kraj 19. vijeka predložio nekoliko izmjena od kojih je prihvaćena samo jedna za glas "đ", umesto dotadašnjeg pisanja "Gj" da se piše "Đ".

Gajeva latinica je 1918. postala jedno od dva ravnopravna pisma novostvorenog srpsko-hrvatsko-slovenačkog jezičkog standarda, kasnije samo srpskohrvatskog jezičkog standarda. Nakon raspada SFR Jugoslavije 1990-ih nastavlja da se koristi u svim varijetetima srpskohrvatkog, te ostaje zvanično pismo standardnog hrvatskog i bosanskog, a u srpskom zvanično do usvajanja ustava iz 2006. godine kada je propisana isključiva upotreba Vukove ćirilice, od kada je drugo ili nezvanično pismo. Veoma sličnu verziju koriste i crnogorska varijanta i slovenački jezik. Takođe se slična varijanta koristi i za banatsku verziju bugarskog jezika.

Sastoji se od trideset slova (27 prostih i tri dvojnа), a prema prva četiri slova latinice (a, be, ce, de) naziva se abecedom.