Konputagailu bidezko animazio

Ordenagailu bidezko animazioa irudi bizidunak digitalki sortzeko erabiltzen den prozesua da. Ordenagailuz sortutako irudien termino orokorrenak (CGI) eszena estatikoak zein irudi dinamikoak hartzen ditu, eta ordenagailu bidezko animazioa, berriz, mugimenduan dauden irudiei soilik dagokie. Ordenagailu bidezko animazio modernoek 3Dko ordenagailu bidezko grafikoak erabiltzen dituzte, nahiz eta 2Dko ordenagailu bidezko grafikoak oraindik erabiltzen diren renderizatu estilistikoak lortzeko, banda zabalera txikikoak eta denbora erreal azkarragoan.^[1][2][3] Batzuetan, animazioaren helburua ordenagailua bera da, baina batzuetan filma ere bai.

Ordenagailu bidezko animazioa, funtsean, mugimendua gelditzeko tekniken ondorengo digitala da, baina 3D ereduak eta 2D ilustrazioen fotograma bidezko fotograma erabiltzen duten animazio-teknika tradizionalak erabiliz. Ordenagailuz sortutako animazioak beste prozesu fisikoagoak baino kontrolagarriagoak dira, hala nola efektuak hartzeko miniaturak eraikitzea edo jendarteko eszenetarako estrak kontratatzea, beste inongo teknologiarekin egingarriak izango ez liratekeen irudiak sortzeko aukera ematen baitute. Artista grafiko bakar batek eduki hori ekoiztea ere ahalbidetu dezake, aktoreak, pieza garestiak edo atrezzoa erabili gabe. Mugimendu-ilusioa sortzeko, irudi bat ordenagailuaren pantailan erakusten da, eta behin eta berriz haren antzekoa den baina denboran pixka bat aurrera egiten duen irudi berri batekin ordezten da (normalean 24, 25 edo 30 fotograma segundoko abiaduran). Teknika hau telebistarekin eta zinemarekin mugimenduaren ilusioa nola lortzen den berdin-berdina da.

3Dko animazioetarako, objektuak (ereduak) ordenagailuaren monitorean eraikitzen dira (modelatuak) eta 3Dko irudiak eskeleto birtual batekin hornituta daude. 2D irudien animazioetarako, objektu bereiziak (ilustrazioak) eta geruza gardenak erabiltzen dira, hezurdura birtual horrekin edo gabe. Gero, irudiaren gorputz-adarrak, begiak, ahoa, arropa eta abar mugitzen ditu animatzaileak koadro giltzarrietan. Fotograma gakoen arteko itxura aldeak automatikoki kalkulatzen ditu ordenagailuak tweening edo morphing prozesu ezagun batean. Azkenik, animazioa errenderizatzen da.^[4]

3D animazioetarako, fotograma guztiak errenderizatu egin behar dira modelatzea amaitu ondoren. 2D animazio bektorialen kasuan, renderizazio-prozesua da koadroak ilustratzeko funtsezko prozesua, eta bitarteko koadroak, berriz, behar den heinean errenderizatzen dira. Aldez aurretiko aurkezpenetarako, fotograma renderizatuak beste formatu edo bitarteko batera transferitzen dira, bideo digitalera, adibidez. Fotogramak denbora errealean ere renderizatu daitezke, azken erabiltzailearen entzunaldira aurkezten diren heinean. Internet bidez transmititutako banda-zabalera txikiko animazioek (Adobe Flash, X3D, adibidez) softwarea erabiltzen dute azken erabiltzailearen ordenagailuan denbora errealean errenderizatzeko, aurrez kargatutako banda-zabalera handiko animazioen edo streaming bidezko banda-zabalera altuko animazioen alternatiba gisa.

1. ↑ Lasa, Asier; Makazaga Odria, Joseba. (1998). Ordenadore bidezko irudigintza. UEU arg ISBN 978-84-86967-90-1. (Noiz kontsultatua: 2021-03-18).
2. ↑ Makazaga Odria, Joseba. (2002). Konputagailu bidezko grafikoak. (Noiz kontsultatua: 2021-03-18).
3. ↑ Makazaga Odria, Joseba. (1997). Ordenadore bidezko irudigintza: adibide praktikoak. (Noiz kontsultatua: 2021-03-18).
4. ↑ Sito, Tom. (2013). Moving Innovation: A History of Computer Animation. MIT Press, 69-75 or. ISBN 978-0-262-01909-5..