Kesultanan Melayu Melaka

Kesultanan Melayu Melaka کسلطانن ملايو ملاک‎
1400–1528
Peluasan wilayah pada abad ke-15
Ibu negara	Melaka
Bahasa yang umum digunakan	Bahasa Melayu Klasik
Agama	Islam, Ahli Sunah Waljamaah
Kerajaan	Raja mutlak
Sultan
• 1400–1414	Parameswara
• 1414–1424	Megat Iskandar Shah
• 1424–1444	Muhammad Shah
• 1444-1446	Abu Syahid Shah
• 1446-1459	Muzaffar Shah
• 1459-1477	Mansur Shah
• 1477–1488	Alauddin Riayat Shah
• 1488–1511	Mahmud Shah
• 1511–1513 (de facto)	Ahmad Shah
• 1513–1528	Mahmud Shah (Pemerintahan ke-2)
Bendahara
• 1510–1511	Bendahara Seri Wak Raja I, Tun Perpatih Permuka Berjajar, Radin Bagus Bendahara Seri Amar Di Raja, Radin Anum Bendahara Seri Wak Raja II, Tun Perpatih Sedang bin Tun Perpatih Permuka Berjajar Bendahara Seri Nara Di Raja, Tun Ali bin Raja Benua Kaling Mani Purindam Bendahara Seri Paduka Raja, Tun Perak bin Tun Perpatih Sedang Tun Perpatih Putih bin Tun Perpatih Sedang Bendahara Seri Tun Mutahir bin Tun Ali Bendahara Seri Paduka Tuan, "Bendahara Tepok"
Sejarah
• Didirikan	1400
• Penaklukan Melaka (1511) Berpecah kepada pemerintahan Kesultanan Johor & Kesultanan Perak (1529)	1528
Mata wang	Emas dan perak
Didahului oleh Diganti oleh Kerajaan Singapura Lama Portugis Melaka Kesultanan Johor-Riau Kesultanan Perak Kesultanan Pahang
Sekarang sebahagian dari	Malaysia  Indonesia  Singapura  Thailand

Kesultanan Melayu Melaka (Jawi: ‏کسلطانن ملايو ملاک‎‎) merupakan sebuah kesultanan Melayu yang berpusat di Melaka. Tesis sejarah konvensional menandakan sekitar tahun 1400 sebagai tahun penubuhan kesultanan Melaka oleh Raja Temasek (Singapura) yang bernama Dharmaraja atau dengan gelaran Parameswara cicit Sang Nila Utama (pengasas Temasek). Beliau juga dikenali sebagai Iskandar Shah (selepas beliau memeluk Islam) yang berasal dari keturunan Palembang.^[1] Namun, tahun penubuhan Melaka telah disemak semula baru-baru ini dan diubah menjadi tahun 1262.^[2] Pada kemuncak zaman Kesultanan Melaka pada abad ke-15, ibu kotanya berkembang menjadi salah satu pelabuhan pindah kapal yang paling penting, dengan wilayah kesultanan yang meliputi sebahagian besar Semenanjung Tanah Melayu, Kepulauan Riau dan sebahagian besar kawasan utara pulau Sumatera.^[3]

Sebagai sebuah pelabuhan perdagangan antarabangsa yang pesat, Melaka muncul sebagai pusat pendidikan dan penyebaran Islam, dan memangkin perkembangan bahasa, kesusasteraan dan kesenian Melayu. Kesultanan Melaka menandakan zaman kegemilangan kesultanan Melayu di Nusantara, dengan Bahasa Melayu Klasik menjadi lingua franca Maritim Asia Tenggara dan tulisan Jawi menjadi medium utama pertukaran budaya, agama dan bangsa, negara intelektual. Zaman Kesultanan Melaka telah menyaksikan penubuhan identiti Melayu^[4][5] serta pemelayuan di rantau ini sehingga seterusnya membentuk Alam Melayu.^[6]

Pada tahun 1521, ibu kota Melaka jatuh ke tangan Empayar Portugis, memaksa Sultan Melaka terakhir, Mahmud Shah (r. 1488–1511), berundur ke kawasan empayarnya yang lebih jauh dari ibu kota, di mana keturunannya menubuhkan dinasti pemerintahan baharu, Johor dan Perak. Warisan politik dan budaya kesultanan kekal sehingga ke hari ini. Selama berabad-abad lamanya Melaka telah diangkat sebagai contoh tamadun Melayu-Islam. Melaka telah menubuhkan sistem perdagangan, diplomasi, dan tadbir urus yang berterusan sehingga abad ke-19, dan memperkenalkan konsep seperti daulat yang terus membentuk pemahaman kontemporari tentang raja Melayu.^[7]