Weksel

Blankiet urzędowy polskiego weksla (obowiązywał do 1 stycznia 2007 r.)

Weksel (z niem. Wechsel ‘zmiana’)[1]papier wartościowy o określonej przez prawo wekslowe[2] formie, charakteryzujący się tym, że złożenie na nim podpisu stanowi podstawę i przyczynę zobowiązania wekslowego podpisującego, nie zabezpieczającego żadnego roszczenia[3][4].

Prawo wekslowe wyróżnia dwa rodzaje weksli:

  • Weksel własny (inaczej suchy, prosty, sola) – papier wartościowy sporządzony w formie ściśle określonej przez prawo wekslowe, zawierający bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy zapłacenia określonej sumy pieniężnej we wskazanym miejscu i czasie określonej osobie (remitentowi) i stwarzający bezwarunkową odpowiedzialność osób na nim podpisanych.
  • Weksel trasowany (inaczej ciągniony, przekazany, trata) – papier wartościowy sporządzony w formie ściśle określonej przepisami prawa wekslowego, zawierający skierowanie przez jego wystawcę (trasanta)[5] do oznaczonej osoby (trasata)[6] bezwarunkowe polecenie zapłacenia określonej sumy pieniężnej w oznaczonym miejscu i czasie określonej osobie (remitentowi) i stwarzający bezwarunkową odpowiedzialność osób na nim podpisanych. Weksel trasowany staje się pełnowartościowym papierem w obrocie z chwilą jego przyjęcia (dokonania tzw. akceptu weksla poprzez złożenie na nim podpisu) przez trasata, który przyjmuje na siebie zobowiązanie zawarte w treści weksla.

Charakterystyczną cechą weksla, z którą związana jest jego przydatność dla obrotu, jest abstrakcyjność stosunku wekslowego (brak wpływu tzw. z łac. causy – przyczyny, podstawy na ważność zobowiązania z weksla), która wyraża się w określeniu „bezwarunkowe zobowiązanie”, co oznacza, że sam dokument weksla nie jest związany z jakimikolwiek innymi czynnościami prawnymi (np. umową), a więc zapłata sumy wekslowej nie może być uzależniona od jakichkolwiek innych okoliczności czy warunków.

  1. Słownik wyrazów obcych.
  2. Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 282).
  3. I. Heropolitańska, Weksel w obrocie gospodarczym, Twigger, Warszawa, 2007, s. 18.
  4. Rzeczpospolita, Nie ma PCC od wystawienia weksli własnych i zapłaty za nie [online].
  5. Tomasz Jasiński, Dorota Wróbel: Prawo wekslowe. C.H. Beck, 2019, s. 22. ISBN 978-83-8158-720-4.
  6. Maria Gmytrasiewicz (red.): Encyklopedia rachunkowości. Warszawa: LexisNexis, 2005, s. 749. ISBN 83-7334-451-9.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne