Otomana Imperio

Otomana aŭ Osmanida imperio
Plena origina nomo: دولت عالیه عثمانیه Devlet-i Âliyye-i Osmâniyye
←  ←  1299 – 1922  →
historia lando • imperio • kaliflando • ŝtato • sultanlando
Geografio Osmanida imperio en sia plej granda teritoria amplekso en la jaro 1683
Ĉefurbo:	Söğüt (1299-1326) Bursa (1326-1365) Edirne (1365-1453) Istanbulo (1453-1922)
Areo:	5 000 000 km² Eraro! Nenombra signifo de nombra parametro! Bonvolu korekti (legu la dokumentaron por la koncerna informkesto kaj korektu la artikolon) (en la jaro 1680)
La plej alta punkto:	Ağrı (5137 m)
Loĝantaro
Kvanto de loĝantoj:	35 350 000 Eraro! Nenombra signifo de nombra parametro! Bonvolu korekti (legu la dokumentaron por la koncerna informkesto kaj korektu la artikolon) (en la jaro 1856)
Lingvoj:	osmanida turka lingvo
Religio:	islamo
Ŝtat-strukturo
Ŝtat-strukturo:	absoluta monarkio • duobla monarkio • absoluta monarkio • duobla monarkio • unupartiismo • militreĝimo • monarkio monarkio
Monunuo:	Akçe • kuruş • Otomana liro • sultani akçe, turka liro
Estiĝo:	1299 (Osman la 1-a proklamis sin suverena reganto)
Pereo:	1922 (nuligo de la sultanlando fare de Mustafa Kemal Atatürk)
Antaŭaj ŝtatoj: Bizanca imperio Ruma sultanlando Postsekvaj ŝtatoj: Turkio Elstaraj historiaj eventoj Diplomatiaj Rilatoj Persa Imperio • Ukraina Popola Respubliko Ottoman Empire–Persian Empire relations • rilatoj inter Turkio kaj Ukrainio
v • d • r

La Otomana Imperio aŭ Osmanida Imperio (en Otomana turka: دولت عليه عثمانيه Devlet-i ʿAlīye-i ʿOsmānīye, laŭvorte: 'La Sublima Otomana Ŝtato'; en turka: Osmanlı İmparatorluğu aŭ Osmanlı Devleti; diplomatie en franca: Empire ottoman)^[1][2] estis unu el la plej grandaj kaj la plej potencaj imperioj ĉe la Mediteraneo.^[3] Dumtempe ĝi estis ankaŭ ofte nomata en diplomata vortumo "La Pordo" aŭ "La Sublima Pordo".

La imperio ekzistis ekde la jaro 1281 ĝis 1923 kaj dum tiu ĉi tempo ĝi ampleksis teritoriojn de Malgranda Azio, Balkanio, Nigra maro, Mezoriento kaj Nordafriko. La imperio havis ekde la 16-a jarcento tute islaman karakteron de „Dia ŝtato“, en kiu jam dekomence regis sultanoj de la dinastio de la Otomanoj. Danke al sia situo la Otomana Imperio estis kunigilo inter la eŭropa kaj la azia kontinentoj.

Ĝi estis fondita fine de la 13-a jarcento en nordokcidenta Anatolio en la urbo Söğüt (en la nuntempa Provinco Bilecik fare de la turkmena^[4][5] tribestro Osman la 1-a.^[6] Post 1354, la Otomanoj trapasis la Bosporon al Eŭropo kaj per la konkero de Balkanio, la Otomana bejlik estis transformita en transkontinenta imperio. La Otomanoj finigis la jarmilan ekzistadon de la Bizanca Imperio per la konkero de Konstantinopolo en 1453 fare de Mehmedo la Konkeranto.^[7]

Dum la regado de Sulejmano la 1-a, la Otomana Imperio markis la pinton de sia povo kaj prospero, same kiel la plej altan disvolvigon de sia registara, socia, kaj ekonomia sistemoj.^[8] Komence de la 17-a jarcento, la imperio enhavis 32 provincojn kaj nombrajn vasalajn ŝtatojn. Kelkaj el tiuj estis poste absorbitaj en la Otomana Imperio, dum aliaj ricevis variajn tipojn de aŭtonomeco laŭlonge de la jarcentoj. Kun Konstantinopolo (nuntempa Istanbulo) kiel sia ĉefurbo kaj la kontrolo de landoj ĉirkaŭ la Mediteranea Baseno, la Otomana Imperio estis centro de interagado inter Mezoriento kaj Eŭropo dum ses jarcentoj.

Kvankam foje oni asertis, ke la imperio eniris en periodon de dekadenco post la morto de Sulejmano, tiu konsidero jam ne plu estas subtenita de majoritato de fakaj historiistoj.^[9] La plej ĵusa akademia konsento asertas, ke la imperio pluis ĝis reteni flekseblajn kaj fortajn ekonomion, socion kaj militistaron laŭlonge de la 17-a kaj dum multo de la 18-a jarcentoj.^[10] Tamen, dum longa periodo de paco el 1740 ĝis 1768, la Otomana militsistemo estis superita de siaj eŭropaj rivaloj, nome la Habsburga kaj Rusiaj imperioj.^[11] La Otomanoj sekve suferis fortajn militajn malvenkojn fine de la 18-a kaj komence de la 19-a jarcentoj. La sukcesa Greka milito de sendependiĝo finiĝis per dekoloniigo de Grekio post la Londona Protokolo (1830) kaj la Traktato de Konstantinopolo (1832). Tiu kaj aliaj malvenkoj pelis la Otomanan ŝtaton iniciati kompletan procezon de reformo kaj modernigo konata kiel Tanzimat. Tiel, laŭlonge de la 19-a jarcento, la Otomana ŝtato iĝis vaste pli pova kaj organizita interne, spite suferadon de pluaj teritoriaj perdoj, speciale en Balkanio, kie nombraj novaj ŝtatoj sendependiĝis for el la otomana povo.^[12]

1. ↑ "Sublima Otomana Ŝtato" estis uzita nek en minoritataj lingvoj fare de kristanoj kaj judoj, nek en franca, sed en la plej oftaj okcidentaj lingvoj inter kleraj fine de la Otomana Imperio. Minoritataj lingvoj kiuj uzas la saman nomon kiel en franca estas jenaj:
   • En armena Օսմանյան տերութիւն (Osmanean Têrut´iwn, kun la signifo "Otomana Aŭtoritato/Registaro"), Օսմանյան պետութիւն (Osmanean Petut‘iwn, kun la signifo "Otomana Ŝtato"), kaj Օսմանյան կայսրություն (Osmanean Kaysrut, kun la signifo "Otomana Imperio")
   • bulgare Османска империя (Otomanskata Imperiya), kaj Отоманска империя estas arkaika versio. Gramatika artikolo formas: Османската империя kaj Османска империя were synonymous
   • greke Оθωμανική Επικράτεια (Othōmanikē Epikrateia) kaj Оθωμανική Αυτοκρατορία (Othōmanikē Avtokratoria)
   • En ladino "Imperio otomano"
2. ↑ Strauss, Johann. (2010) “A Constitution for a Multilingual Empire: Translations of the Kanun-ı Esasi and Other Official Texts into Minority Languages”, The First Ottoman Experiment in Democracy. Würzburg: Orient-Institut Istanbul, p. 21–51. (info page on book en Marten-Lutera Universitato) // CITED: p. 36 (PDF p. 38/338).
3. ↑ La Otomana dinastio tenis ankaŭ la titolon "kalifo" el la Otomana venko super la Mamluka Sultanlando de Kairo en la Batalo de Ridanija en 1517 ĝis la abolo de la Kaliflando fare de la Turka Respubliko en 1924.
4. ↑ A ́goston, Ga ́bor; Masters, Bruce Alan (2008). Encyclopedia of the Ottoman Empire. Infobase Publishing, NY. p. 444. ISBN 978-0-8160-6259-1. "Osman was simply one among a number Turkoman tribal leaders operating in the Sakarya region."
5. ↑ "Osman I". Encyclopedia Britannica. Osman I, also called Osman Gazi, (born c. 1258—died 1324 or 1326), ruler of a Turkmen principality in northwestern Anatolia who is regarded as the founder of the Ottoman Turkish state.
6. ↑ Finkel, Caroline (13a de Februaro 2006). Osman's Dream: The Story of the Ottoman Empire, 1300–1923. Basic Books. pp. 2, 7. ISBN 978-0-465-02396-7.
7. ↑ Quataert, Donald (2005). The Ottoman Empire, 1700–1922 (2a eld.). Cambridge University Press. p. 4. ISBN 978-0-521-83910-5.
8. ↑ "Ottoman Empire". Arkivigite je 2012-05-25 per la retarkivo Wayback Machine Oxford Islamic Studies Online. 6a de Majo 2008. Alirita la 26an de Aŭgusto 2010.
9. ↑ Hathaway, Jane. (2008) The Arab Lands under Ottoman Rule, 1516–1800. Pearson Education Ltd., p. 8. ISBN 978-0-582-41899-8. “historians of the Ottoman Empire have rejected the narrative of decline in favor of one of crisis and adaptation”.
   • Tezcan, Baki. (2010) The Second Ottoman Empire: Political and Social Transformation in the Early Modern Period. Cambridge University Press, p. 9. ISBN 978-1-107-41144-9. “Ottomanist historians have produced several works in the last decades, revising the traditional understanding of this period from various angles, some of which were not even considered as topics of historical inquiry in the mid-twentieth century. Thanks to these works, the conventional narrative of Ottoman history – that in the late sixteenth century the Ottoman Empire entered a prolonged period of decline marked by steadily increasing military decay and institutional corruption – has been discarded.”.
   • Woodhead, Christine. (2011) “Introduction”, Christine Woodhead: The Ottoman World, p. 5. ISBN 978-0-415-44492-7. “Ottomanist historians have largely jettisoned the notion of a post-1600 'decline'”.
10. ↑ Ágoston, Gábor. (2009) “Introduction”, Encyclopedia of the Ottoman Empire.
    • Faroqhi, Suraiya. (1994) “Crisis and Change, 1590–1699”, An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914 2. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-57456-3. “In the past fifty years, scholars have frequently tended to view this decreasing participation of the sultan in political life as evidence for "Ottoman decadence", which supposedly began at some time during the second half of the sixteenth century. But recently, more note has been taken of the fact that the Ottoman Empire was still a formidable military and political power throughout the seventeenth century, and that noticeable though limited economic recovery followed the crisis of the years around 1600; after the crisis of the 1683–1699 war, there followed a longer and more decisive economic upswing. Major evidence of decline was not visible before the second half of the eighteenth century.”.
11. ↑ Aksan, Virginia. (2007) Ottoman Wars, 1700–1860: An Empire Besieged. Pearson Education Ltd., p. 130–135. ISBN 978-0-582-30807-7.
12. ↑ Quataert, Donald. (1994) “The Age of Reforms, 1812–1914”, An Economic and Social History of the Ottoman Empire, 1300–1914 2. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-57456-3.