Senato de Francio

Senato de Francio
asembleo senato
Komenco	28-a de aprilo 1859
Antaŭe	Council of the Republic vd
Geografia situo	48° 50′ 54″ N, 2° 20′ 14″ O (mapo)48.8483333333332.3372777777778Koordinatoj: 48° 50′ 54″ N, 2° 20′ 14″ O (mapo)
Lando(j)	Francio vd
Sidejo	Palaco Luksemburgo, Francio
DEC
Senato de Francio
Ĉefestro(j)	Gérard Larcher (2014–) vd
Partoj Commission des Affaires européennes (fr) , Finances Committee (en) , commission des Affaires économiques (fr) , Commission du développement durable (fr) kaj Délégation aux collectivités territoriales et à la décentralisation (fr) vd
Retejo	Oficiala retejo
Jura formo	Q87713484
v • d • r

La Senato de Francio (Sénat) krom la Nacia Asembleo estas la dua ĉambro de la parlamento de Francio. La senatanoj elektiĝas nerekte pere de proksimume 150.000 regionaj deputitoj kaj politikistoj. La nombro de elektistoj de certa regiono dependas de la nombro de loĝantoj, sed ne proporcie rilatas al ĝi: senurbaj regionoj dum la elektoproceso havas proporcie pli da voĉoj ol urbaj.

La senatanoj estas elektataj por ofica periodo de ses jaroj. Laŭ la politika sistemo de la Kvina Respubliko de Francio ili partoprenas en la kreado de naciaj leĝoj, sed en konfliktaj kazoj povas esti superataj per decidoj de la Nacia Asembleo. La rajtoj kontroli la ŝtatan registaron estas relative malfortaj: la senato havas la rajton pridemandi la registaron aŭ unuopajn ministrojn kaj rajtas publikigi raportojn, sed ne posedas formalajn eblecojn pli draste influi la registaran politikon.

La senato en sia nuna formo estas rezulto de la konstitucio de la Kvina Respubliko de Francio, kiu esence fortigis la pozicion de la prezidanto de Francio kaj de la registaro koste de la parlamento. La registaro havas multajn eblecojn influi internajn procesojn de la senato. Ĉar la senato estas la pli malforta el la du ĉambroj de la nacia parlamento, ĝi ripete estas la celo de kritiko fare de konataj politikistoj, kiuj pridubas ĝian ekzistorajton.

Konstitucia ŝanĝo de la 2001 permesas al la senato iom pli da aŭtonomio, mallongigis la ofican periodon de naŭ ĝis ses jaroj kaj malaltigis la minimuman aĝon de senatanoj de 35 al 30 jaroj. Pro la relativa domino de elektistoj el malurbaj regionoj en la senato ekde sia ekfunkcio dum la jaro 1959 ĝis nun ĉiam estis kristandemokrata-konservativa plimulto.