Fastos

Fasti Antiates Maiores

Fasti Antiates Maiores. Calendario romano anterior á reforma xuliana, atopado na vila de Nerón en Antium (Anzio) e datado entre o 88-55. Está atribuído ao rei Numa Pompilio, e inclúe a lista de festivais e de maxistrados entre o 173 a. C. e o 63 a. C. (Museo Nacional Romano, Roma).

Representación gráfica dos Fasti Antiates. Imaxe en branco e negro en miniatura dun fresco fragmentario de 1 m de alto por 2,5 m de largo dun calendario romano prexuliano (letras negras e vermellas sobre fondo branco) atopado nas ruínas da vila de Nerón en Antium (Anzio). Os períodos de xaneiro a decembro son de 29, 28, 31, 29, 31, 29, 31, 29, 29, 31, 29 e 29 días cada un nos anos sen o mes bisesto Intercalaris. Agora, está no Palazzo Massimo (Adaptado para mellora-la lexibilidade).

Na Roma antiga, os fastos (en latín: fasti) eran listas cronolóxicas en forma de calendario ou outros rexistros diacrónicos ou plans de eventos relixiosos oficiais e que, xeralmente, estaban gravados en pedra. Despois do declive do Imperio Romano, a palabra fastos seguiu usándose para rexistros similares na Europa cristiá e, despois, en todo Occidente.

Os asuntos públicos, incluídos os asuntos oficiais do estado romano, tiñan que levarse a cabo os días de festa (latín: dies fasti; en galego: días permitidos) e as festas convertéronse nos rexistros destes asuntos. Ademais deste sentido máis amplo da palabra, tamén estaban os fastos que rexistraban tipos específicos de acontecementos, como os fastos triunfales (fasti triumphales), listas de triunfos celebrados polos xenerais romanos. As divisións temporais utilizadas baseáronse todas no calendario romano.

Os rexistros anuais dos fastos animaron aos historiadores a escribir en orde cronolóxica, dando lugar aos "annales" ("anais"), que, á súa vez, influíron no desenvolvemento da historiografía romana. O Fastos do poeta augustano Ovidio é un poema elexíaco sobre relixión e costumes romanos estruturado pola secuencia das festas romanas de xaneiro a xuño.